plant

Ik heb deze plant vorig weekend op het balkon gezet. De plant was al jaren een kwijnende doorn in mijn oog. Gaf ik te veel water of juist te weinig? Het is me nooit duidelijk geworden. Op het balkon is de plant natuurlijk doodgevroren. Daar voel ik me een beetje schuldig over, maar het lucht me ook op dat ik dit niet meer iedere dag zie in mijn huiskamer. Op het tafeltje staat nu het kindje op moeders schoot (inmiddels in een andere pot). Het ziet er goed uit, we komen er wel!

sokken met een gat

Dit zijn de sokken van mijn oudste dochter. Ze kreeg ze van Sinterklaas. Ze was er blij mee, vond ze erg mooi en heeft ze veel gedragen. Jammergenoeg zit er nu al een groot gat in de ene sok. Ik ga de sokken niet stoppen. Mijn dochter wil ze niet meer dragen met een gat. Dus de sokken gaan weg!

lumix camera software

Dit schijfje hoort bij een fototoestel dat we kwijt zijn geraakt en is daardoor nutteloos geworden. Het was een hele fijne camera, klein, compact en je maakte er prachtige foto's mee. We zijn de camera vergeten in een Ierse huurauto in Cork. We waren gehaast omdat we bang waren het vliegtuig te missen. Daarom brachten we de huurauto te snel terug en keken de auto niet goed na. De camera lag tussen de twee stoelen voor in de auto.Terug in Nederland hebben we nog gebeld naar het verhuurbedrijf, maar daar hadden ze  niets gevonden.

gympies

Dit zijn de oude gympies van onze jongste dochter. Ik vond ze in een hoekje van de gangkast toen ik zoek was naar mottennesten. Ze droeg de gympies voor het laatst op een Survival werkweek naar de Ardennen, bijna drie jaar geleden. De Belgische modder zit er nog aan. De spannendste activiteit op de werkweek was 'grotten', door hele donkere en nauwe grotten kruipen. Na afloop zaten ze helemaal onder de gele modder. Ze droegen regenpakken bij het grotten. En gympies dus.

horlogebandje

Ik ben mijn horloge kwijt. Ik herinner me nog dat ik het vorige week ergens in huis afdeed, maar weet niet waar. Het is nergens meer te vinden. Tussen de spullen in het laatje van de keukentafel lag ook dit horlogebandje dat nooit is gebruikt, het HEMA labeltje zit er nog aan. Ik kocht het jaren geleden voor een horloge dat ik al langer geleden verloren ben. Voor mijn huidige horloge is het niet geschikt. Maar dat ben ik nu dus kwijt. In plaats van dit bandje weg te gooien zou ik ook een nieuw horloge kunnen kopen dat bij dit bandje past.

winterjas

We hebben motten in de gangkast. De vermoedelijke bron is deze wollen winterjas van mijn lief. Hij denkt dat hij de jas al langer dan 15 jaar heeft. Het was de laatste jaren vooral zijn begrafenisjas. We hebben de jas weggegooid en met een spuitbus de gangkast hopelijk mottenvrij gemaakt. Jammer voor die lieve Charlotte en mottige Bas. Maar wie weet zetten die dotten van motten hun huwelijk gewoon voort in de vuilcontainer.

trip trap olie

Ik lees vandaag niet de Pianoman in de trein. In plaats daarvan ben ik, ondanks de aangekondigde  gevoelstemperatuur van -15, een beetje begonnen met de grote schoonmaak. Wij hebben een mooie houten vloer die ieder jaar geolied moet worden. Dat is een heel karwei en ik denk dat het meer dan twee jaar geleden is dat ik dat ik dit op mijn knietjes deed. Als start voor het vloer project ben ik vanmorgen op zoek gegaan naar de juiste schoonmaakmiddelen en vond deze oude, niet meer vloeibare olie in de kast. Vervolgens heb ik nieuwe olie, intensief schoonmaakmiddel en doordeweeks schoonmaakmiddel bij onze  vloerenwinkel gekocht. Dat kostte bijna € 100. De oude olie kon ik daar wel achterlaten.

de pianoman

Het is nog steeds boekenweek! Ik heb 'de lessen van mevrouw Lohmark' gekregen van mijn lief. Dat ben ik nu aan het lezen, daarna volgt het boekenweekgeschenk. Vandaag gooi ik 'De Pianoman' van Bernlef weg, het boekenweekgeschenk uit 2008. Er zit een boekenlegger op bladzijde 13. Op de boekenlegger staat dat je op 16 maart gratis met de trein mag reizen op vertoon van het boekenweekgeschenk. Is dat nog steeds zo? Kan ik morgen ergens naartoe met de trein? Dan ga ik de pianoman tijdens die reis toch nog uitlezen.

anti vlooi middelen

Onze poes Marie komt nooit op straat. Soms steekt ze haar neus beneden aan de trap buiten de deur of waagt ze zich twee meter de stoep op.Maar zodra er een auto, fiets of, heel eng, een hond voorbij komt, trekt ze zich schielijk terug in de hal. Het voordeel is dat ze geen last van vlooien heeft. Deze tubes met anti vlooi vloeistof kregen we van de onderburen nadat hun kat was doodgereden. Die kwam wel op straat.

sluitstrips

Ik koop doosjes plastic boterhamzakje voor de lunchboterhammen van mijn gezin. Daar voel ik me een beetje schuldig over. Het is beter voor het milieu om een hardplastic lunchbox mee te nemen naar school of werk, maar dat doet alleen onze oudste dochter. Wel gebruik ik zoveel mogelijk al gebruikte zakjes van het brood of de vleeswaren, maar daarmee redden we het niet. Dit zijn de sluitstrips die in de doosjes zitten. Die gebruiken we niet, we doen een knoop in het zakje. Ik leg ze altijd in een laatje voor wie weet ooit. Maar nu gooi ik ze weg.

heeley sleutel

Jaren geleden kregen mijn dochters tijdens een vakantie in Ierland Heeleys. Dit zijn schoenen met wieltjes onder de hak, waarmee ze zich rollend konden voortbewegen. Je had er een gladde vloer voor nodig, vooral op vliegvelden konden ze er goed mee overweg. Ik kan me niet herinneren of Heeleys ook in Nederland een rage werden of dat mijn dochters uniek waren met hun Ierse Heeleys. Je kon de schoenen ook gewoon als schoen gebruiken en had deze sleutel nodig om de wieltjes er op te zetten en vanaf te halen. Dat sleuteltje was nooit te vinden als we het zochten, maar nu de Heeleys al jaren te klein zijn (en helaas al weggegooid) ligt het natuurlijk grijpklaar in een lade.

snoertje

In de lade van de keukentafel vond ik dit snoertje. We weten hier in huis geen van allen waar het snoertje bij hoort en wat we ermee zouden kunnen doen. Het is een dun wit snoertje, met aan het ene uiteinde niets en aan het andere uiteinde een zwart rond stekkertje. Binnenin dit stekkertje zit een heel scherp puntig pieletje.
We kunnen op geen van onze apparaten een ingang vinden waar dit stekkertje in past. Met mijn leesbril én een vergrootglas kan ik lezen wat er opstaat gedrukt: AMW 1100722 AWGVW - 80(graden) C - 300v E77981 wonderful.

zilverkleurig varkentje

Dit varkentje is een soort fotolijstje. Er heeft jaren een pasfotootje van oudste dochter in het knijpertje gestaan. Het varkentje is denk ik ook van haar. Al herinnert niemand zich de komst ervan. Lang geleden gekregen van een vriendinnetje misschien? Als ditkanweg er niet was geweest had ik het nog eens tien jaar in de boekenkast laten staan.  Maar gelukkig zijn we nu heel tevreden met de foto!

voetbalplaatjes

Wij verzamelen niet alleen mini's bij de AH, maar ook voetbalplaatjes als ze voorbij komen. Alles om het boodschappen avontuurlijker te maken. Mijn oudste dochter deelt mijn enthousiasme en vindt voetbalplaatjes inplakken gelukkig niet kinderachtig. Het gaat ons niet om de voetballers, maar om het album vol te krijgen. Dat is ook weer met de EK 2012 niet gelukt, al hebben we veel dubbele plaatjes. Zou hier nog belangstelling voor zijn bij kleine voetbalfans of kunnen ze weg?

de ijsdragers

Vandaag begint de boekenweek! Dit jaar verheugen wij ons thuis op het boekenweekgeschenk, geschreven door Kees van Kooten. Dat is waarschijnlijk voor het eerst. En welk boek zullen we erbij kopen? Ik denk 'De lessen van mevrouw Lohmark' van Judith Schalansky, de Duitse schrijfster die gister te gast was bij Adriaan van Dis. In  2002 schreef Anna Enquist 'De IJsdragers' als boekenweekgeschenk. Ik las het, maar heb er geen herinnering aan.

oortjes van mobiele telefoon

Deze oortjes horen bij de mooie witte telefoon die ik op 30 januari weggooide. Ik bewaarde deze oortjes omdat ik dacht dat ik ze nog voor een andere telefoon of misschien voor mijn laptop kon gebruiken. Maar dat was ijdele hoop, de stekker past nergens in en ik gooi ze weg. Nou weggooien...Ik verzamel al mijn elektrische 'dit kan weg' dingen braaf in een apart doosje. Als de chemokar dan rond etenstijd bij ons door de straat klingelt, ren ik naar beneden om mijn doosje in te leveren. Helaas is dit niet de werkelijkheid. De chemokar staat ergens op een straathoek op de eerste of laatste zaterdag van de maand. Iets wat ik niet kan onthouden. Het project is dus: de folder van de chemokar zoeken, de data en plek waar de kar komt in mijn agenda noteren en op de juiste tijd naar de juiste plek gaan met mijn doosje. Gelukkig kun je in Amsterdam ook naar een afvalpunt dat 6 dagen per week open is. Dat vind ik handiger en is altijd weer een belevenis.  

stressballetje

We weten niet waar het vandaag komt, dit stressballetje met de afdruk van de wereld erop. Het ligt al zolang ik mijn lief ken bij hem in de boekenkast maar ik heb het hem nooit zien gebruiken  Nu mag het balletje worden weggegooid. We doen hier in huis niet meer aan stress. Dat is zo 2012!

party en co junior

Ik denk dat ik dit spel op Koninginnedag heb gekocht. Het is niet helemaal compleet en de kinderen hebben er niet vaak mee gespeeld. Tenminste, ik heb het nooit gemerkt. We doen thuis wel eens een spel, de Kolonisten van Cathar of Risk. En als we met kerst met de familie bij elkaar zijn spelen we Hints, het Woordenboekenspel of Triviant. Daar hebben we Party en co niet voor nodig. Dat zeg ik nu allemaal tegen mezelf om dit weggooien goed te praten, terwijl de eigenlijke reden is dat zo'n spel gewoon veel ruimte inneemt.

nachtlicht

Het boek Nachtlicht van Albert Sánchez Pinol kreeg ik van mijn lief. Ik heb het gelezen. Het boek gaat over een man die als metereoloog voor een jaar naar een onbewoond eiland gaat. De persoon die hij moet aflossen is niet meer te vinden, maar in de vuurtoren woont een vijandige vuurtorenwachter. 's Nachts wordt hij belaagd door enge wezens die zijn huis binnen dringen. Groen bruinig en glibberig als ik het me goed herinner. Ik heb het met moeite uitgelezen omdat ik het zo akelig en bedreigend vond. Een spiegel van onze tijd staat achter op het boek, dat het verborgene pijnlijk aanschouwelijk maakt, tot we het bijna niet meer kunnen aanzien. Te pijnlijk voor mij, ik heb het liever niet in mijn boekenkast.

wegwerpcamara

Heeft een wegwerpcamera een houdbaarheidsdatum? Deze camera is denk ik meer dan vier jaar oud. We weten niet eens meer wat voor foto's erop staan. Volgens mij ooit gekocht voor een reisje naar Parijs, maar ook daarna is er af en toe en foto mee genomen. Het rolletje is nog niet vol, maar morgen breng ik de camera naar de fotowinkel. Hopelijk kunnen de foto's die dan ontwikkeld worden niet meteen weg.

steunzolen

Bij het sokkenopruimen vond ik mijn oude steunzolen onder in het sokkenmandje. Ik kreeg ze in Nijmegen aangemeten, ook alweer meer dan 25 jaar geleden. Ik weet nog dat ik met mijn rechtervoet scheef naar binnen liep, dat moest verholpen worden. Mijn voeten zet ik nu recht neer, al draag ik al 20 jaar geen steunzolen meer. Misschien draag ik betere schoenen of hebben deze zolen indertijd goed geholpen. Ik kan me niet voorstellen dat ze nog steeds passend voor mijn voeten zijn, bij problemen in de toekomst ga ik voor een stel nieuwe steunzolen.

haarhandoekjes

Dit zijn haarhanddoekjes. Ze zijn kleiner dan een handdoek en hebben een puntmutsvorm. Na het haarwassen kun je goed om je hoofd doen en heel handig je haar erin drogen. Ik kocht ze jaren geleden bij de Blokker omdat jongste dochter ze bij een vriendinnetje had gebruikt en ze zo handig vond. Waarom dan toch weggooien? Ze worden nooit gebruikt, een grote handdoek om je haar blijkt toch fijner. Volgens mij verkoopt de Blokker ze ook niet meer, haarhanddoekjes zijn helemaal uit.

blauwe olifant

Dit is een spaarpot olifant. We gooiden het kleingeld erin dat in huis rondzwierf. De € 1,60 die we bij elkaar hadden gespaard heeft jongste dochter gekregen voor een broodje op school, op een ochtend dat er geen brood in huis was. We denken dat de olifant ooit een verjaarscadeautje is geweest. Maar onze dochters kunnen zich beide niet herinneren van wie de olifant is. Ik heb het altijd een lelijk ding gevonden, maar moet toegeven dat de olifant er op deze foto erg charmant uitziet. Ze kijkt zo lief en onschuldig, ik zou haar bijna willen houden.

samira

Een paar jaar kwam de film Samira tot stand met buurtbewoners uit de Amsterdamse Transvaalbuurt. Ik werk in de buurt en zag af en toe de filmploeg en acteurs aan het werk rondom het buurtcentrum. Dat gaf een actieve en levendige sfeer in de buurt. Ik mocht bij de première zijn. Een bijzondere belevenis, met de buurtacteurs in de zaal. We kregen toen dit boekje over het maakproces. Een leuk cadeau, maar ik hoef het  niet langer te bewaren, mijn eigen herinneringen aan het maken van Samira zijn genoeg.

kaart van nederland

Dit is een kaart van Nederland waarop alle EDAH filialen in Nederland staan aangegeven. De kaart zal zo'n 30 jaar oud zijn en is in mijn bezit sinds ik in Leeuwarden woonde. De informatie over de winkels is vast achterhaald. Bestaan er eigenlijk nog wel EDAH's? In Leeuwarden was er zeker één toen ik er woonde, dat is op de kaart te zien en daar zal ik de kaart wel gratis gekregen hebben. Volgens mij nam ik deze kaart mee als ik ging liften, voor las ik langs de snelweg strandde.

beslagkom

In de bovenrand van deze plastic beslagkom zit een scheurtje. Dat zie je niet op de foto, maar 't is echt waar, de kom is kapot! In deze kom zaten de mokken die ik een tijdje geleden weggooide en zo stond het geheel al een tijd in onze gangkast. Nu deze kom ook weg is ontstaat er echt ruimte op een plank. Zo langzamerhand begint het weggooien vruchten af te werpen. Mijn lief kocht deze kom ooit met het idee dat je er goed in kunt mixen. Dat heeft hij nooit geprobeerd, maar hij heeft er wel veel lekkere salades in klaargemaakt.

gerechten uit de oven

Vandaag is het 17 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Jaren daarvoor gaven mijn zussen en ik haar  'Gerechten uit de oven' voor haar verjaardag. Ze had om een kookboek gevraagd. Ze heeft me ooit verteld dat ze er niet blij mee was,  het was niet het soort eten wat ze graag maakte, te veel gebraad denk ik, niet door de weeks genoeg. Ik voelde me daar als puber schuldig over en nog steeds geeft het kookboek me een vervelend gevoel. Toch nam ik het mee toen we acht jaar geleden het huis van mijn ouders leegruimden. Nu gooi ik het weg, samen met het schuldgevoel.

In het kookboek vond ik dit handgeschreven recept. Mijn moeder volgde indertijd een kookcursus in de keuken van onze middelbare school. Een waddencoctail, gegratineerde aardappels en een hartige taart. Gerechten uit de oven die haar denk ik wel bevielen. Dit briefje bewaar ik.

styling tang

Vorige week was ik op zoek naar de föhn. Normaal ben ik te lui om mijn haar te föhnen maar tijdens mijn griep leek het me beter mijn haar niet te lang nat te laten na het douchen. De föhn hoort op de slaapkamer van de jongste dochter te liggen, maar was nu kwijt. Toen ze niet thuis was ben ik zelf gaan zoeken en vond in een kastje twee stylingtangen, een elektrische krulspelden set, een krultang en natuurlijk de föhn. Allemaal al jaren niet gebruikt. Deze stylingtang kreeg ik vier jaar geleden van een collega, maar bleek thuis kapot te zijn. We hebben toen een nieuwe gekocht. Waarom deze dan zo lang bewaard? Waarschijnlijk omdat het weggooien van elektrische apparaten zoveel voorbereiding kost, maar daarover later meer.

rumtopf bloempot

Ai, dit ziet er treurig uit. De Rumtopf bloempot kocht ik tweedehands. In de winkel verwachte ik dat het er thuis leuk handbeschilderd en rustiek uit zou zien. Dat is niet zo. Het plantje is een 'kindje op moedersschoot' die ik al twee jaar in leven houd, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik hoop dat het kindje in een mooiere pot beter gedijt en we de lente samen fris en groen kunnen begroeten.