de klank van malibongwe

Ik kocht dit boek in 1994. Het was tweedehands en kostte 12 gulden. Malibongwe is Zulu voor 'wij eren vrouwen in de strijd'. Caroline van Dullemen schreef het in 1991. Een jaar nadat Nelson Mandela werd vrijgelaten en het ANC gelegaliseerd. Misschien dat de eerste bezitster van dit boek al in 1992 vond dat de poitieke veranderingen de inhoud van het boek hadden ingehaald. Nu, in 2013 zal dat zeker het geval zijn. Tenminste, ik hoop het voor de vrouwen in Zuid Afrika.

bruin t-shirt

Vorige week had ik een bijna nostalgisch gesprek over de hulppakketten die we tien jaar geleden aan Roemenië stuurden. Ik maakte toen de grap dat ze het nu zelf komen halen (waar ik me een beetje voor schaamde). Maar gister hoorde ik op het journaal dat de textielcontainers van Humanitas worden leeggeroofd door Oost-Europese bendes. Humanitas heeft een zendertje in een zak met kleding gedaan en kon zo de dieven achterhalen. Oost-Europees dus. Een kilo textiel levert twee euro op en voor een volle container kun je wel 200 euro krijgen! Hier weer een financiële bijdrage voor het Oosten of Zuiden van de wereld.

alle meiden

Mijn dochters zijn nu 18 en 21 jaar, de jongste was vorige week jarig. De tijd van Britney Spears en Shakira ligt ver achter hen en deze cd mag weg. De muziek die tegenwoordig mijn leven binnenkomt via mijn kinderen is veel interessanter. Hun muziekbeleving wordt wel steeds meer individueel, op hun eigen mobiel. Zelden nog schalt er een nieuwe cd door het huis. Mijn oudste dochter koopt gelukkig nog wel cd's en als we samen in de auto zitten laat ze me, tot mijn grote genoegen, kennis maken met haar muziek.

mop uitdruiper

Ha! Nog een item uit de meterkast dat weg kan.

broodmandje

Dit broodmandje staat al maanden danig in de weg en heeft nauwelijks een functie. Een mooi gedekte ontbijttafel, gekookt eitje in een dopje, warme broodjes in een mandje. Zo zou het kunnen zijn, maar de realiteit is anders. (Al leg ik wel altijd placemates onder onze ontbijtbordjes 's ochtends.) Het brood zit gewoon in de zak van de bakker. Ik heb twee keer een echt mooi rieten mandje in een winkeltje in Parijs gekocht, vlakbij de Boulevard St. Germain. Die mandjes hadden blauw witte stenen handvaten. De stenen zijn na verloop van tijd gebroken. Jammergenoeg kom ik niet zo heel vaak in Parijs en als surrogaat kocht ik dit exemplaar bij de C1000. Mais c 'est ne pas la même chose.

vloermop

In de meterkast vond ik deze vloermop. We zitten (tijdelijk?) zonder schoonmaker en zo ik leer verborgen hoeken en nieuwe plekjes in ons huis kennen.  Heel erg goed voor ditkanweg! Ik weet niet of de vloer de afgelopen jaren met een mop gedweild is, ik had het idee dat er vooral werd gestofzuigd. Zelf ben ik ook niet zo van het moppen, ik vind het onhandig, het uitwringen in een emmer lukt me niet goed. Liever dweil ik op mijn knieën op de grond. Het kan zijn dat dit snel verandert als ik voor langere tijd mijn eigen vloer dweil. In de meterkast ligt gelukkig nog een mop.

plantenbak

Dit is een groene plastic plantenbak die je aan de rand van het balkon hangt met beugels. Vorig jaar kocht ik een nieuw model plantenbakken die bovenop de relingen staan. Er zit een gleuf in het midden waardoor ze aan twee kanten over de reling heenvallen.  Dat ziet er veel mooier en strakker uit dan het oude model. Op ons balkon staat ook een stapel lege potten erg in de weg. Maar ooit ga ik daar nog een plant inzetten. In deze plastic bak niet, die is echt uit de tijd.

jasbeschermers (met dank aan JN)

Sommige dingen gaan bijna bij je interieur horen. Zo staan deze twee jasbeschermers al meer dan een jaar in ons halletje, achter de tas met oud papier. Iemand heeft ze er neer gezet en niemand haalt ze weg. Ik denk niet dat mijn gezin nadenkt over die spatborden. Ik wel, maar hoopte dat er vanzelf iets mee zou gebeuren. Gisteren heb ik ze weggehaald en op het balkon gezet. Vanmorgen jongste dochter gevraagd. Ja, ze komen van haar fiets en ze vielen er steeds af. En nee, ze hoeft ze niet meer en ze heeft geen last van spetters op haar kleding. Dag jasbeschermers!

huguenau of de zakelijkheid

Dit boek is niet van mij, maar van mijn lief. En het mag weg. Zou hij het gelezen hebben? Meer waarschijnlijk is dat hij er nooit in is begonnen, er is geen onregelmatigheid aan de kaft te ontdekken. Ik heb altijd gedacht dat Huguenau een mij onbekende filosoof was. Onterecht blijkt nu. Om iets over het boek te kunnen vertellen lees ik de achterkant en zie dat het een derde deel is van een romancyclus! En Huguenau is een jonge zakenman die in de Eerste Wereldoorlog onder de wapenen wordt geroepen! Dat verandert de zaak. De Eerste Wereldoorlog is immers mijn hobby. En mijn jongste dochter is vandaag met een schooluitje naar Ieper! Dit kan geen toeval zijn, ik begin direct met lezen.

gele tube

Dit kleine gele tubetje in een plastic zakje vond ik in een laatje. Ik weet niet zeker waar het voor is, er staat alleen een tekening op de tube, geen tekst. Ik vermoed dat het voor de koorstlip van oudste dochter is geweest. Vroeger had ze daar regelmatig last van. Als dat inderdaad zo is moet het worden weggegooid, want ik herinner me dat het anti koorstlipmiddel in de koelkast bewaard moest worden. Misschien is het ook wel iets anders, hele goede lijm bevoorbeeld, ooit in het buitenland gekocht. Maar ook dat kunnen we niet op een eventuele koorstlip smeren in de toekomst. 

hofjes van haarlem

Er was een tijd dat wij een huis zochten in Haarlem. Dat lijkt inmiddels een eeuwigheid geleden. We reden regelmatig naar Haarlem om de huizen te bekijken die onze makelaar voor ons had uitgezocht. De huizen vielen altijd tegen. Ik droomde over een jaren dertig huis met gebrandschilderde ramen boven de deuren en een mooie grote achtertuin. Maar dat soort huizen waren niet beschikbaar in onze prijsklasse. We kregen van onze vriendelijke makelaar dit boek. Ik weet niet meer waarom. Na een gesprek over onze belangstelling voor Amsterdamse hofjes misschien? Onze interesse voor Haarlemse hofjes is er niet door aangewakkerd en het spijt me niet dat we in Amsterdam zijn gebleven

beschermers

We vonden voorwerpen van lang geleden. Knie of polsbeschermers uit de tijd dat er nog met skeelers en heelies werd gespeeld. Zo te zien hele mooie die er nog als nieuw uitzien. Ik was als moeder nooit streng genoeg bij het opletten of ze zich wel goed beschermden als ze rollend de straat opgingen. Af en toe brak een klasgenootje of buurkindje een pols of arm bij het skeeleren. Dat is ons gezin nooit overkomen, maar ik was weer gealarmeerd en riep mijn dochters achterna dat ze alles op en om moesten doen. In ieder geval zijn ze de beschermers nooit kwijtgeraakt!  

campingbroekje

Het is een prima voornemen, een kast uitruimen, weer inruimen en dan alle overbodige dingen weggooien, maar dat is nu net wat mij niet lukt en waarom ditkanweg zo'n goede oplossing leek te zijn. Dat is er dus nog niet van gekomen. Jongste dochter heeft wel haar klerenkast leeggegooid en opnieuw ingeruimd en een enorme stapel kleding weggegooid. Het gaat me aan het hart dat dit campingbroekje daarbij zit, al is het overduidelijk dat ze er niet meer inpast. Het campingbroekje was een gevleugelde term bij ons in de zomervakantie. Vroeger, toen we nog met twee dochters achterin de auto en de skibox bovenop naar het Zuiden reden. De jongste in haar campingbroekje.  

plastic bakjes

Het huishoudelijke leven is een stuk gemakkelijker geworden nu er zoveel spullen uit het keukenkasje boven de koelkast zijn wegegooid. Als ik nu de staafmixer of de rol aluminium pak, vallen er geen drie andere dingen uit het kastje. Dat ga ik in meer kastjes en kasten bewerkstelligen. Weggooien en geen nieuwe spullen kopen, dat is de enige manier. Te beginnen met de plastic bakjes. Altijd als ik er één wil pakken erger ik me eraan dat ik het juiste dekseltje niet bij het juiste bakje kan vinden. Dat kan beter!  

rode schoenen

We blijven in de schoenen. Deze rode schoenen zijn nog ouder dan de bruine van gisteren. Ik vind het moeilijk ze weg te gooien omdat ik ik ze kocht om de hoek bij mijn lief zijn vorige huis, in zijn oude buurt. Ik kwam 's ochtends bij hem vandaan, was verliefd, gelukkig en kocht rode schoenen. Rode schoenen! Dat had ik nog nooit eerder gedaan. Het zal acht jaar geleden zijn geweest en de schoenen hebben echt hun beste tijd gehad. En een foto bewaren is immers genoeg.

bruine schoenen

Vandaag droeg ik ze voor het laatst, deze bruine schoenen. Ik kocht ze voor de begrafenis van mijn vader, in 2007. Ik weet nog dat ik weinig tijd had in winkelcentrum Osdorp en deze schoenen uit het rek pakte, paste en kocht. Het zooltje van de linkerschoen ben ik kwijtgeraakt, er ligt nu een los zooltje in. De schoenen lopen best goed en zijn prettig met dit soort tussenin weer, als je nog net geen sokken aanhoeft, maar blote tenen toch te koud zijn. Goed, ik heb ze lang genoeg gehad en ben uitgekeken op het glimmende banje over de wreef.

paarse jas

Ik herinner me nog goed dat mijn oudste dochter en ik deze jas kochten in het winkelcentrum in Osdorp. We vonden het een hele hippe en spannende jas. De kleur paars, het model, de voering. Dit is allemaal minstens vijf jaar geleden. Nu is oudste dochter altijd extreem zuinig op haar kleding en blijven al haar kledingstukken er steeds als nieuw uitzien. En ze kan moeilijk afscheid van dingen nemen. Maar afgelopen jaar heeft ze deze jas geen één keer gedragen en zijn er al drie jassen voor hetzelfde weertype voor in plaats gekomen. En deze paarse jas bleef maar op onze overvolle kapstop hangen. Gister vroeg ik of de jas op ditkanweg kon en ja! Het mocht!

thermoskan

Dit is zo jaren 80! De driehoekige vorm, de kleuren rood en zwart. De thermoskan stond ook in het keukenkastje en komt uit het huishouden van mijn lief. De kan doet me denken aan het huis van mijn zus in Groningen,. In mijn herinnering waren al haar keukenspullen rood met zwart en alles van de Hema. Het hoort bij punk, buttons, werkloosheid, demonstraties vermengd met mijn opwinding om in Groningen te zijn.  

koeltasje

Dit minikoeltasje kreeg ik van mijn Amelandse vriendin. We ruimden samen haar oude caravan leeg omdat er een mooie nieuwe was aangeschaft. In het fietsenhokje van de caravan zat een kelder en het was verassend hoeveel spullen daar uit tevoorschijn kwamen. Ik kreeg dit koeltasje mee en twee voddenkleedjes. Die heb ik vanmorgen nog gebruikt, onder de natte fietsen, op de vloerbedekking in de huiskamer van onze caravan. Het koeltasje heeft een paar jaar in het hok gelegen. Behalve dat we het nooit hebben gebruikt, zit er nu ook het weer in. Blikjes bier hebben er nooit in gezeten. Ons idee om er koele biertjes op het strand uit te drinken is er niet van gekomen. Dat doen we zeker liever voor de caravan.

grote weckfles

Vaak droom ik over een oud huis op het platteland, met een grote keuken en een tuin. en dat ik dan zelf tomaten verbouw en daar heerlijke groene tomaten chutney van maak en in grote weckflessen in de kelder bewaar. Het is niet een erg originele droom, maar dat maakt mijn verlangen niet minder. Deze grote weckfles stond ook in het keukenkastje boven de koelkast. Nooit gebruikt, in ieder geval niet voor tomatenchutney. (ik maakte deze chutney lang geleden toen mij jongste dochter de oogst van haar schooltuin thuisbracht). Zo'n grote pot neemt veel te veel ruimte onze stadskeuken in, daar heb je inderdaad een kelder voor nodig.

kaas rasp

Ook deze kaasrasp kwam uit het keukenkastje boven de koelkast. Bij de IKEA gekocht nadat ik bij een vriendin zag hoe praktisch het was. Je kunt de Parmezaanse kaas in het bakje bewaren tot je het gaat raspen en kunt vervolgens de geraspte kaas in dat bakje opvangen. Helemaal niets mis met dit IKEA ontwerp. Waarom gebruik ik het dan niet? Ik denk omdat ik al twee goede raspen heb. Een hele goede reden om deze rasp weg te doen. Zijn er nog liefhebbers? Een neef die op kamers gaat wonen, de vriendin die de rasp zo graag gebruikt?

eierbakjes

Toen de stekker van de ingebouwde koelkast zich niet in het gootsteenkastje bleek te bevinden probeerden we het keukenkastje boven de koelkast. Voor ditkanweg een gouden greep, maar we vonden er geen stopcontact. Dat ontdekten we na nog wat zoeken in de ruimte tussen het keukenblok en de vloer, waarvoor we het houten voorzetwandje moesten demonteren. (Later adviseerde de buurman ons een volgende keer gewoon de juiste schakelaar in de stoppenkast om te zetten en overigens doet de koelkast het na zes uur rust weer prima).
Maar goed, in het hoge keukenkastje vonden we deze plastic eierbakjes. Volgens mij krijg je die als standaarduitrusting bij iedere nieuwe koelkast. Is er onder de ditkanweglezers iemand die hier gebruik van maakt? Eieren koop je toch in hele handige kartonnen doosjes? Of zijn ze bedoeld voor kippenbezitters die de in een mandje geraapte eieren vervolgens in de koelkast in deze bakjes opruimen?

gele doekjes

Terugkomend van onze kampeervakantie troffen we thuis een dochter en een kapotte koelkast aan. Ze had de dag daarvoor het vriesvak al uitgeruimd en vertelde over weke vissticks en stinkend vlees. Ook had ze een koelbox van de onderbuurman geleend voor haar halve liter melk. We waren heel blij met ons grote kind! Mijn lief belde de leverancier van de koelkast en kreeg het advies de stroom voor zes uur van de koelkast af te halen en het daarna opnieuw te proberen. Maar waar zitten de stekker en het het stopcontact van een ingebouwde koelkast? We dachten misschien in het gootsteenkastje? Daar moest ruimte in worden gemaakt en bij het leeghalen vond ik maar liefst 22 gebruikte gele doekjes! We begrepen het niet zo goed. Gebruikte onze schoonmaker iedere maand een nieuw doekje en verstopte hij de gebruikte doekjes? Had hij een uitgekiend systeem voor meer en minder vieze doekjes? Durfde hij zelf geen doekjes weg te gooien? Helaas ging hij voor de zomer terug naar zijn land van herkomst en krijgen we geen antwoord meer op onze vraag. Ik heb 18 van de 22 doekjes weggegooid. En vier overgehouden voor je weet maar nooit vieze klusjes met weke vissticks.

blauw vest

We wisten het dat het zou komen, het einde van de zomer en daarmee de terugkeer naar de realiteit en de dagelijkse discipline. Ik zag mijn huisgenoten de afgelopen weken al stilletjes hun meest dierbare maar volstrekt overbodige bezittingen wegstoppen. Ze zwegen angstvallig, maar ik zag de vraag achter de bange blik in hun ogen. Wanneer begint ditkanweg weer? Hun vrees is terecht, want met nieuwe energie en een ijzeren hart zal ik de komende vier maanden nog zo'n 120 voorwerpen permanent uit ons huishouden verwijderen. 

Om het goede voorbeeld te geven begin ik met een mij dierbaar, maar nutteloos bezit. Een vest dat mijn moeder voor me breide toen ik 16 of 17 was, de laatste door haar gemaakte trui die ik nog heb. Ik vond het vest nooit erg mooi en droeg het niet graag buiten de deur. Toch zitten er grote gaten in beide mouwen. Het vest ligt al vanaf januari klaar om weggegooid te worden, maar ik kon het steeds niet over mijn hart verkrijgen. Maar morgen gaat het in de vuilnisbak, zonder pardon.