riem

Een riem. Niet erg opwindend en niet veel over te vertellen. Maar 't moet toch eens worden weggegooid. De riem hoort bij een kort grijsblauw rokje dat ik eigenlijk nooit draag, het is wat oud, maar zit wel lekker. Het ligt nu in de caravan, op de camping kan ik zo'n rokje nog wel eens aan als ik een boodschapje doe of naar het wasmachinehok loop. Een rokje voor in het werk, noemde mijn moeder dat.

ribbroek

Een grijze ribbroek van de H&M, een jaar geleden door mijn jongste dochter gekocht. Het was een miskoop door de te wijde pijpen. We hadden het plan die in te nemen. Ik weet nog dat ik vroeger eindeloos in de weer was met de oude spijkerbroeken van mijn zussen. Lappen op de kont en knieën en hele strakke pijpen maken met mijn moeders olijfgroene naaimachine. De naaimachine heb ik nog, maar dochter en ik zijn er niet toe gekomen de grijze broek onder handen te nemen. Het is maat 34, spliksplinternieuw met het prijsje er nog aan. Iemand belangstelling? Wél met wijde pijpen

café Europa

In het verleden ben ik op reis geweest naar Boekarest om een bijeenkomst van vakbondsvrouwen uit Oost Europa bij te wonen in opdracht van de mondiale afdeling van de FNV. Ik verslond in die tijd boeken van vrouwen uit de voormalig communistische landen. De bijeenkomst in Boekarest was één van de meest bijzondere dingen die ik heb meegemaakt. Voor mij een geheel nieuwe wereld en verhalen over vrouwenlevens waar ik geen weet van had. Slavenka Drakulic schreef er ook mooi over. Met vragen als "wat doet een Kroatische huisvrouw als haar stofzuiger het begeeft".

ontbijtbordje uit mijn jeugd

Van dit bordje at ik mijn hele jeugd mijn ochtend en avondboterhammetje. Thuis hadden we als kinderen ook eigen zilveren bestek met onze naam erin gegraveerd. De lepel en vork nam ik al lang geleden mee uit mijn ouderlijk huis, omdat ik daarmee het allerliefste eet. Dit bordje kreeg ik na de dood van mijn vader in eigen bezit. Helaas! Het is nu kapot, per ongeluk natuurlijk en niemand kan er iets aan doen, maar wat spijt het me. Het ligt al een jaar in brokstukken op een veilig plekje. Nu heb ik besloten dat ik het niet ga plakken (dan word ik net mijn vader zal mijn familie zeggen). Met pijn in mijn hart gooi ik deze jeugdherinnering vandaag weg. Kijk nog eens hoe lief het meisje bij de haard met de duifjes praat. En het schattige eekhoorntje op de rand. De scherf met het poesje bewaar ik, mijn gezelschap bij zovele maaltijden.

bloesje met bloemen

Een bloesje dat ik veel heb gedragen, in de jaren dat het nog zomer werd. Nu zit ik in mijn wintervest op de bank. Wat heb je dan aan zomerbloesjes? In de loop van de jaren raakte ik de knoopjes van het bloesje kwijt en zette ik er nieuwe aan die net iets anders waren. Dat maakte het bloesje speciaal voor mij. Maar nu ben ik er op uit gekeken. Als de zon gaat schijnen koop ik een nieuw zomerbloesje in de uitverkoop.

drie opladers

Uit de hoeken en gaten van ons huis blijven opladers tevoorschijn komen. Dat verbaast me, hebben we al zoveel verschillende telefoons verbruikt in ons leven? Mijn dochter vergat haar oplader in de hotelkamer in Londen, samen met de speciaal aangeschafte driepuntsstekker voor Engelse stopcontacten. Natuurlijk hebben we alle beschikbare opladers in huis toen weer even doorgenomen voordat ze een nieuwe kocht. Het geeft veel onrust vind ik, al die overbodige apparatuur waarvan je hoopt er nog iets mee te kunnen, al weet je diep in je hartje dat deze hoop ijdel is.

sjaaltje met stippen

Er is niet veel over dit sjaaltje te vertellen. Het is weg, dat is genoeg. Ik heb twee dagen langs de IJssel gewandeld met mijn vriendin van Ameland, van Zutphen naar Olst. Het was twee dagen heerlijk, maar het beste vond ik de onverwachte kennismaking met hotel Geb en Gaia vlak bij Deventer. Vanuit het niets zaten we als in een droom op het terras van een prachtig landgoed. Ooit was het van de gouverneur -generaal van Nederlands Indië die in de Max Havelaar van Multatuli een niet erg gunstige rol speelt. Het is een prachtige plek. Heel erg mooi ingericht. We wilden blijven zitten en witte wijn drinken op het terras en staren naar het uitzicht. Maar we moesten door, op naar Olst.
Gen en Gaia is in de lente van 2013 opengegaan, las ik op internet. Ze hebben negen kamers. Ga er naar toe!

lavendelrokje met stippen

En maar weer een rokje op ditkanweg. Ik kocht dit rokje lang geleden toen ik samen met een zus bij de Bijenkorf winkelde. Dat gebeurt niet vaak, alleen al daarom heeft het langer in mijn kast gehangen dan nodig was. Volgens mij waren we samen op zoek naar een degelijke nachtjapon, omdat ik opgenomen zou worden in het ziekenhuis. De nachtjapon hebben we niet gevonden, er was niets te vinden zonder beertjes, hartjes of Love erop. Het is toch wat, dat duizenden vrouwen in Nederland zo tussen de lakens liggen.

ondergoed

Het moest er toch eens van komen, al voel ik me wat beschroomd om een foto van mijn oude b-h's op internet te zetten. Ze liggen al een tijd klaar om weggegooid te worden en deze warme dag leek me een goed moment.  Allemaal te klein eigenlijk, ik dij aan alle kanten uit....

vitrinedoosje

Ik weet niet goed hoe ik dit ding moet noemen. Het is een houten doosje met glas ervoor, een 3D fotolijstje eigenlijk. Mijn vriendin D. (dezelfde van het Franse bloesje) heeft in zo'n doosje een heel mooi stilleven gemaakt, met een behangetje op de achtergrond. Ik heb dit doosje bij de IKEA gekocht met de intentie hetzelfde te doen. Maar daar ben ik nog nooit aan toegekomen. En iedere keer als ik het doosje zie word ik een beetje treurig. Je moet met de jaren accepteren dat je sommige dingen niet kunt, dus nu is het lekker weg!

fietskaarten

Gister heb ik gefietst, op wegen waar ik nog nooit was geweest. Vorig jaar maakte ik al kennis met de fietsknooppunten. Dat is heerlijk. Je wordt steeds langs prettige fietspaden en mooie routes geleid. Het fietsen veranderd er wel door. Ik fiets niet meer met de naam van het volgende dorp in mijn hoofd, maar met de volgende knooppunten.....34, 35, 8. Voor optimaal genot is het wel nodig om nieuwe fietskaarten te kopen, waar de knooppunten op staan.

paars t-shirt

Vandaag ging ik weer met twee plastic tassen naar de Kringloopwinkel. Dat doe ik ongeveer één keer in de drie weken. Zo langzamerhand begint het echt wel op te ruimen! Ik heb nu dingen in het vooruit meegenomen en weggedaan. Ik blijf me over sommige kledingstukken afvragen of ik ze toch niet, nog één keer....Daarvoor is het nu dus te laat! Dit t-shirt is van naar materiaal, het is te lang en het is saai. Ik heb het me aan laten smeren in de uitverkoop in de Utrechtse straat tussen kerst en oud en nieuw. Ik weet nog dat ik Job Cohen en zijn vrouw tegenkwam.

spitzen

Alweer een boekenweekgeschenk! Dit keer van Thomas Rosenboom. Bewaren andere mensen alle boekenweekgeschenken ook? Met het idee het nog eens te lezen? Of om de verzameling?
Ik zie de titels wel eens in tweedehandswinkels staan, maar niet gratis. Zijn er mensen die tweedehands een boekenweekgeschenk kopen? Ik denk regelmatig aan het boek de roman Gewassen vlees van Thomas Rosenboom. Wat een prachtig boek vind ik dat! Met een hele onsympathieke hoofdpersoon waarvoor ik op het einde toch nog begrip kon opbrengen.

frans bloesje

Ik kreeg dit bloesje vorig jaar na de zomervakantie van mijn lieve vriendin D. Ze kocht tijdens haar vakantie in Frankrijk, maar het was haar te groot. Ze is inderdaad veel kleiner dan ik ben, dus het was een goede keuze het aan mij te geven. Het is een vrolijk bloesje en het past me inderdaad, maar het staat me niet goed, wit is niet mijn kleur denk ik. In goed overleg met mijn vriendin zet ik het nu op ditkanweg. Is er nog een grote vrouw met belangstelling?

plastic snijplank

Ik heb dit jaar geen geluk met mijn snijplanken. Na alle ellende met de houten planken kocht ik een mooie grote plastic snijplank. Helaas zette ik tijdens het koken de verkeerde gaspit aan en lag de snijplank net op die pit. Het stonk, het walmde en er kwam zelfs een vlam. Het was best eng. Maar ik bleef kalm en legde de brandende plank rustig op de betonnen vloer van het balkon. We konden het ongelukje nog wel lang ruiken!

nintendo

Er was een tijd dat mijn dochter naar een Nintendo verlangde. Ik weet nog dat ze er lang voor gespaard had en we naar het winkelcentrum in Osdorp gingen om het apparaat te kopen. Ze was zo blij met haar nieuwe schat.Volgens mij is er nooit echt gek mee geworden. Verder dan één of twee spelletjes Mario is ze niet gekomen. Nu ligt de Nintendo al jaren te verstoffen onder haar bed. Haar neven spelen nog wel steeds op hun Nintendo. Tijdens een gezamenlijk kampeerweekend lagen ze op dezelfde manier als tien jaar geleden  samen in de tent ermee te spelen. Een jongensding blijkbaar. Misschien kan ik onze Nintendo nog aan hun kwijt?

twee espressoapperaten

Het is vreemd dat ik deze twee espresso koffie potten weggooi. Dat zit zo: we zetten hier nooit koffie mee, alleen als we vrienden krijgen eten en we na het eten koffie maken. De laatste keer dat ik dit deed ontplofte het apparaat en spoot de gloeiendhete koffie alle kanten op, vooral op het bezoek. Ik vond dat zo erg en zo eng. Ik weet niet meer of het de grote of de kleine was, daarom doe ik ze beide weg. Nu weet ik niet goed of ik ze echt weg moet gooien of naar tweede handswinkel moet brengen. Het kan zijn dat het aan mij lag en ik iets verkeerd op elkaar had geschroefd.

human traces

Van Sebastian Faulks las ik meer dan tien jaar geleden het boek Birdsong, in het Nederlands 'het lied van de loopgraven'. Een aangrijpend en romantisch boek over de Eerste Wereldoorlog en het begin van mijn WO I hobby. Toen ik het boek las realiseerde ik me dat ik op school nooit iets over die oorlog had geleerd en mijn kennis niet veel verder reikte dan een herinnering aan een museum in Verdun dat we tijdens een zomervakantie met mijn ouders bezochten. In het museum zagen we levensechte scenes van loopgraven, met veel dode soldaten. Ik herinner me de rode uniformen in de modder. Na Birdsong ben ik verder gaan lezen, en ik bezocht Ieper en het Talbot House in Poperinge. En ik las nog meer, maar nooit meer zo'n mooi boek als Birdsong. In Human Traces ben ik een paar keer begonnen, maar ik heb het niet uitgelezen. Dat stoort me en daarom gaat het boek weg.

zwarte vaas

Met de weerspiegeling van het dienblad lijkt dit best een leuke vaas. Maar in werkelijkheid is het egaal zwart. De vaas staat onderin een kast en ik weet zeker dat het uit de inboedel van mijn lief komt. Daarom durfde ik hem niet weg te gooien, ik dacht dat hij goede herinneringen had aan de vaas. Gister trok ik de stoute schoenen aan en vroeg hem of deze vaas weg kon. dat bleek helemaal geen probleem, hij had de vaas nog nooit eerder gezien!

rekverbanden

Ik herinner me dat dit soort artikelen in een oude toilettas in het nachtkastje van mijn moeder lagen. Als kind sneupte ik vaak het hele huis door, op zoek naar geheimen en onbekende schatten. De verbanden in mijn moeders nachtkastje waren oud en gelig en in de toilettas zaten flesjes en tubes  die spannender waren. Toch moest ik weer aan ze denken toen mijn lief gister ook deze  rekverbanden uit zijn kast haalde. Voor een zere knie die twee jaar geleden geopereerd is. Ze zijn niet meer nodig.

middelen tegen luizen en neten

Ze blijven komen, je denkt er niets meer mee te maken te hebben wanneer je kinderen de middelbare school leeftijd hebben bereikt, maar via slinkse wegen komen ze toch weer ons gezinsleven binnen. Op de verpakking staat duidelijk dat je de behandeling na een week moet herhalen, maar dat doen we dan weer niet, is ook nog nooit nodig geweest. Dus blijven we met halve verpakkingen zitten en voor de volgende aanval koop ik toch weer een nieuwe doos, omdat ik niet meer weet waar ik de oude opborg. Vandaag kwam mijn lief bij een opruimactie deze twee oude middeltjes tegen. Ik heb alweer nieuwe in huis, snel weggooien dus.